Muizen Vangen

Het strenge regime van na de vorige muizen invasie meer dan vijf jaar geleden was wat verslapt. Brood lag in een open schaal op de keukentafel, hagelslag en schuddebuikjes stonden niet meer in een afgesloten doos en de vullesbak onder het aanrecht was dekselloos geworden.

Een strenge winter met meer dan twee maanden sneeuw was voldoende om hier weer een gezellig muizenhuis te worden.
Erg vies die poepkeutels en de geur van muizenpies. Hard het geluid van de kinderen die van een wegrennende muis schrikken. De oude muizenvallen werkten nog en inderdaad was het stukje brood met pindakaas effectiever dan het stukje kaas uit de kinderboeken, zoals mijn zoon al zei. Na twee gevangen muizen met bebloede kop in de vuilcontainer te hebben gegooid, voelde ik me zelfs een heel klein beetje held, want je moet toch zorgen dat je eigen vingers niet in de val klappen.
De slimmere muizen hadden overleefd, ze trapten niet meer inde val. Ik moest overgaan tot een laffere methode – lokdozen met giftige korrels. Twee muizen vond ik dood in huis, waarschijnlijk door een inwendige bloeding door de bloedontstollers.

De taaiste muis liet niet met zich sollen. Wel ging hij steeds de vaatwasmachine inspecteren, op zoek naar voedsel, dat inmiddels weer goed verstopt zat.
Nog laffer en heel gemeen voelde ik me toen ik de deur snel dicht deed nadat ik hem zag en een klein vaatwasprogramma liet draaien. Een mooie schone slanke en natte muis kon ik wegdragen.

Het knaagt nog steeds, iets boven mijn navel.